اما نقطه آغازین تمامی این فناوری‌ها، به سال ۱۸۰۰ میلادی و اختراع بزرگ «الساندرو ولتا» باز می‌گردد.

این مخترع ایتالیایی، با استفاده از دیسک‌ هایی از جنس روی و مس که با لایه‌ای از مقوای خیس شده در آب‌ و نمک به هم متصل شده بود، موفق به تولید جریان الکتریسیته شد .

چیزی از کشف ولتا در مورد منبع پیوسته انرژی الکتریکی نگذشته بود که یک شیمیدان انگلیسی به نام « همفری دیوی » ، با اتصال پیل‌های ولتائیک، توانست اولین لامپ برقی جهان را اختراع نماید.

این اختراع که در سال ۱۸۰۲ میلادی صورت گرفت، نوعی چراغ قوس الکتریکی بود که به دلیل قوس روشنایی بین دو میله کربنی، به این نام شناخته می‌شود.

چراغ ابداعی دیوی، یک منبع روشنایی کامل و پایدار نبود، چرا که به سرعت خاموش شده و برای استفاده در خانه یا محیط کار، کارایی لازم را نداشت.

در ادامه و در سال ۱۸۴۰ میلادی، دانشمندی به نام «وارن دی لا روئه» با استفاده از یک رشته پلاتین به جای مس، لامپی کم‌مصرف طراحی نمود.

البته اختراعش یک مشکل بسیار بزرگ داشت و آن، هزینه بالای پلاتین بود.

همین عامل موجب شد تا لامپ مذکور زیاد قابل ملاحضه قرار نگیرد .

یک دهه بعد و در سال ۱۸۴۸ میلادی، باز هم یک مخترع انگلیسی به نام «ویلیام استیت» به تلاش های خود برای بهبود فناوری‌ های قبلی ادامه داد مانند :

• تنظیم سرعت فرسودگی میله‌های کربنی
• کمک به افزایش طول عمر لامپ‌های قوس الکتریکی

البته اختراع استیت هم با مشکل هزینه بالا مواجه بود و به همین دلیل، سرمایه‌گذاری تجاری بر روی آن متوقف شد.

به موازات تلاش‌های ویلیام استیت، یک شیمیدان انگلیسی به نام «جوزف سوان» تمرکز خود را بر کاهش هزینه و مقرون‌ به‌ صرفه نمودن فناوری‌ های قبلی معطوف نمود.

تلاش‌های 10 ساله ی او در سال ۱۸۶۰ میلادی ، به یک لامپ جدید منجر شد که در آن به جای پلاتین، از فیلامنت‌های کربنیزه استفاده شده بود.

سوان اختراع خود را در انگلیس به ثبت رسانید و گواهی ثبت اختراع آن را در سال ۱۸۷۸ میلادی دریافت نمود.

او در همان سال و طی یک سخنرانی عمومی، نحوه کار چراغ خود را به همه نشان داد.

او رشته‌های لامپ خود را در یک لوله خلأ قرار داده بود تا در معرض اکسیژن قرار نگیرند و طول عمر آن‌ها افزایش یابد.

در کمال تعجب و در حالیکه سوان فکر می‌کرد لامپش هیچ مشکل کارکردی ندارد و نمونه‌های اولیه هم این مسئله را اثبات کرده بود، در عمل مشکلات فراوانی پدید آمد.